W tym poście postanowiłem przyjrzeć się metodom doboru wsparcia akomodacji. Post jest kontynuacją poprzedniego, w którym opisałem zagadnienie doboru wsparcia akomodacji. Oczywiście zachęcam do zapoznania się zarówno z niniejszym materiałem, jak i wcześniejszym.
Metody doboru wsparcia akomodacji możemy podzielić na subiektywne i obiektywne. Najczęściej spotykaną metodą jest obuoczny test cylindra skrzyżowanego. Wykonuje się go za foropterem w odległości 40 cm. Jest to tak zwana metoda subiektywna, co oznacza, że bazuje na spostrzeżeniach pacjenta. Po krótce przedstawię jej przebieg.
Przed oczy pacjenta, obuocznie, ustawia się cylinder skrzyżowany z osią ujemną w 90˚ (wbudowany w foropter). Następnie pacjent spogląda na kratownicę dołączoną do testów do bliży. W przypadku młodszych osób zmieniamy od razu sferyczną moc obuocznie, aż do momentu wyrównania ostrości linii pionowych i poziomych (obraz pada idealnie na siatkówkę).
Metodę subiektywną możemy wykorzystać również u prezbiopów – w celu wyznaczenia addycji niezbędnej do zamówienia soczewek progresywnych. W tym przypadku wygodniej będzie na samym początku „dodać” 3.00 dioptrie, a następnie stopniowo odejmować moc, aż do momentu uzyskania u pacjenta odczucia wyrównania kratownicy.
> > > > > > > > > < < < < < < < < <
Kolejny sposób doboru wsparcia akomodacji to skiaskopia dynamiczna, a więc pomiar obiektywny, który znacznie różni się od metody subiektywnej. Przede wszystkim nie wymaga kontaktu badającego z pacjentem. Metod skiaskopii jest bardzo wiele. Wszystkie wymagają pewnej wprawy, a ich wspólną cechą jest to, że nie wiążą się z używaniem foroptera. Ponadto świetnie nadają się do badania osób najmłodszych oraz pacjentów z utrudnioną komunikacją.
Jeżeli miałbym się pokusić o wybór mojej ulubionej metody, postawiłbym na MEM.
Poniżej w kilku punktach prezentuję jej przebieg:
1. Do skiaskopu doczepiona jest tabliczka z tekstem i otworem w środku.
2. Pacjent czyta litery odpowiadające jego ostrości wzroku z odległości, z jakiej zazwyczaj czyta.
3. Badający przesuwa wiązkę światła po źrenicy oceniając, czy ruch światła jest „zgodny” czy „przeciwny”. W przypadku ruchu „zgodnego” mamy do czynienia z niedostateczną akomodacją.
4. Szybkim ruchem przykładamy soczewkę dodatnią szukając wartości, przy której nastąpi wypełnienie źrenicy światłem. W przypadku ruchu „przeciwnego” mamy do czynienia ze skurczem akomodacji.
Warto pamiętać, że na wartość odpowiedzi akomodacji ma wpływ głębia ostrości, a ta zwiększa się wraz ze zmniejszaniem się źrenicy. W celu zminimalizowania jej wpływu powyższe testy należy wykonywać przy minimalnej ilości światła, takiej jednak, aby nadal możliwe było czytanie.
W przypadku braku foroptera i skiaskopu pozostaje nam jeszcze metoda z wykorzystaniem testu do bliży i oprawy próbnej. Trzeba pamiętać, że jest ona mniej precyzyjna. Polega na współpracy z pacjentem, który patrzy się na fragment tekstu odpowiadający jego ostrości wzroku z odległości, z jakiej najczęściej czyta. Następnie badający przykłada soczewki okularowe obuocznie, od wartości +0.25 dioptrie w górę. Cały proces przykładania kolejnych mocniejszych soczewek trwa do momentu uzyskania efektu „wow” – a więc maksymalnego kontrastu.
Mateusz Grzonka - Optometrysta, Kierownik ds. Szkoleń z Zakresu Optyki
Optyk okularowy i optometrysta, absolwent Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Od 2013 roku Prezes Koła Naukowego Optyki i Optometrii na tym Uniwersytecie, a od 2012 roku członek Polskiego Towarzystwa Optometrii i Optyki. W ramach European Intensive Programme ukończył School on Science Management for Scientists and Engineers na Uniwersytecie w Genui we Włoszech. Obecnie pracuje jako Kierownik ds. Szkoleń w firmie JAI KUDO Polska.
JAI KUDO POLSKA SP. Z. O. O
Poznań, Chodzieska 15,60-418 Poznań
Tel. (61) 652 46 19 Fax. 800 080 139
info@jaikudo.pl
ww.jaikudo.pl
